Welkom bij WordPress. Dit is je eerste bericht. Bewerk of verwijder het, start dan met schrijven!
Auteur: elianepelzer@gmail.com
De woongroep
Er is inmiddels al ruim twee jaar voorbij gegaan dat ik een blog heb geschreven. Waarom? Geen idee… Het is niet dat ik niets heb meegemaakt in die twee jaar. Ben inmiddels verhuisd van Waalwijk naar Den Bosch. Van redelijk zelfstandig wonen naar het wonen op een beschermde woongroep met vijftien mensen. En geloof mij, met zoveel mensen is het nooit saai in huis. Heb mensen zien komen en mensen zien gaan. Heb gelachen en gehuild, mooie gesprekken gehad met de begeleiding en medebewoners, maar ze ook wel eens vervloekt… Maar één ding is zeker, ik hoef mij nooit eenzaam te voelen want ik heb altijd mensen om mij heen.
Ik woon nu zo’n anderhalf jaar op de woongroep en heb in die tijd al veel meegemaakt. In zo’n grote groep kun je niet ontkomen dat er wel eens ruzie is. Nou kun je dat “wel eens” wel vervangen door “vaak”… Meestal loopt het wel af met een sisser maar ik heb wel eens gehad dat er asbakken of appels in de ronde vlogen…
Nu met de coronacrisis is het wel een uitdaging om op een woongroep te wonen. Er zijn strenge regels. We hebben drie huiskamers. Op twee huiskamers wonen elk vier mensen, en op de andere huiskamer wonen zeven mensen. Iedereen moet op zijn of haar huiskamer blijven. Hier wordt heel strikt op gehandhaafd. In de eerste coronagolf werd bij ons ook elke dag de temperatuur opgemeten. Zodra iemand niet lekker is en/of koorts heeft, wordt er gelijk getest. Zo ben ik zelf al twee keer getest. We mogen niet meer in de keuken komen. Bezoek mag alleen in de salon (algemene ruimte) met mondkapje op of buiten.
Ik heb ook vriendschappen gesloten. De meest bijzondere is toch wel met A. Vanaf dag één, dat ik op de woongroep kwam wonen, trokken we naar elkaar toe.We hebben veel met elkaar meegemaakt. Gelachen en gehuild, de begeleiding vervloekt, maar ook, regelmatig een terrasje gepikt voordat Covid 19 roet in het eten kwam gooien. We wonen in de binnenstad, dus in principe terrasjes zat. Omdat A. op een andere huiskamer woont, kunnen we niet meer samen tv kijken, dus moeten we vaak buiten afspreken, dus hebben we al heel wat sigaretten gerookt. Soms kijk ik stiekem bij haar op de woonkamer tv. Heel soms knijpt de begeleiding een oogje toe, maar meestal word ik weggestuurd. Nu gaat A. verhuizen en zelfstandiger wonen. Voor haar fijn natuurlijk, maar voor mij jammer. Ik zal haar gaan missen!
Ik woon voorlopig nog wel op de woongroep. Onlangs is mijn indicatie nog verlengd. Ik zit voorlopig nog wel goed. Ik zie nog steeds groei in mijn persoonlijke ontwikkeling. Ik stel mijn doelen niet te hoog. Ik heb meestal één keer in de week een gesprek met mijn persoonlijk begeleider. Dan bespreken we wat ik heb meegemaakt en aan welke doelen ik werk. Ik heb ook een begeleidingsplan waar dat allemaal in staat. Zo blijf ik in ontwikkeling.
De zorgboerderij deel 2
Nadat de RIBW de stekker uit het project de zorgboerderij had getrokken, viel ik in een gat. Ik heb van alles geprobeerd om dat gat op te vullen. Van receptiewerk tot honden uitlaten, van katten knuffelen tot lampen in elkaar zetten. In niks kon ik echt voldoening vinden en heb al die dingen ook niet echt lang volgehouden. Dus ik zat eigenlijk hele dagen thuis, zonder dagbesteding. Niet echt bevorderlijk voor mijn psychisch welbevinden.
In juni dit jaar ben ik verhuisd naar een andere locatie van de RIBW. Dit betekende dat ik ook een andere persoonlijk begeleider kreeg. En zij kreeg voor elkaar wat niemand voor haar voor elkaar had gekregen. Via een bepaalde constructie met het RIBW kon ik toch weer bij de zorgboerderij gaan starten!
Al tijdens het intakegesprek voelde ik mij meteen weer thuis. Iedereen was gelijk weer erg aardig en er werd heel erg met me meegedacht, zoals over het vervoer van en naar de zorgboerderij. Toen ik ging starten, was het erg warm en kon ik gelijk verkoeling zoeken in het zelfgemaakte zwembad. Ik kon het gelijk heel goed vinden met Pi. en samen dobberden we met onze luchtbedjes op het zwembad.
Er was eigenlijk niet zo heel veel veranderd in de tijd dat ik afwezig was geweest. Er werkten andere mensen, maar de werkzaamheden zijn hetzelfde gebleven. Ook zijn er geitjes bijgekomen. Binnen een paar weken was ik weer bekend met het werk en ging het eigenlijk weer als vanzelf.
Wat ook niet veranderd is, is de passie waarmee Pe. en M. de zorgboerderij runnen. Je voelt je gelijk thuis en je krijgt de ruimte om te groeien. Afgelopen week nog, kreeg ik een compliment van M. dat ik mijn werk zo goed doe. Dat is de allereerste keer dat ik een compliment op werkgebied kreeg. Ik kreeg altijd te horen, dat ik te traag was, en als ik sneller werkte was ik weer niet secuur genoeg, nam niet genoeg initiatief, was lui enzovoort… Dus dat compliment deed me zo goed!
De psychiatrie is niet de makkelijkste doelgroep om mee te werken, maar wel een hele mooie doelgroep. Ik vind dat Pe. en M, dat zo ontzettend goed doen. Ik hoop dat ik nu langer bij de zorgboerderij mag blijven werken want ik heb het er ontzettend naar mijn zin!
Sollicitatiebrief
Aangezien ze in Den Haag een nieuw kabinet aan het formeren zijn, vind ik het tijd voor een “gouwe ouwe”. Hier mijn sollicitatiebrief aan Mark Rutte:
Waalwijk, 9 mei 2017
Geachte heer Rutte,
Graag zou ik willen solliciteren naar een baantje op een van uw ministeries.
Ik ben 34 jaar, moeder van twee prachtige kinderen en ik heb een autisme spectrum stoornis, namelijk het syndroom van Asperger. Mij is opgevallen dat autisme vaak negatief naar voren wordt gebracht terwijl mijn inziens wij als autisten ons land juist heel veel te bieden zouden kunnen hebben.
Ik ben namelijk eerlijk en betrouwbaar en dat is iets waar uw kabinet nog heel veel van zou kunnen leren. Ik hecht me aan normen en waarden en dat zou u toch enorm aan moeten spreken. Ik wijt me vol overgave en nauwkeurig aan mijn taken en u kunt er van op aan dat de taken die ik doe met precisie worden uitgevoerd. Verder heb ik een goed oog voor detail en een uitzonderlijk goed geheugen. Ook heb ik een groot gevoel voor rechtvaardigheid. Al met al zijn dit allemaal kenmerken die op uw ministeries toch goed van pas zouden kunnen komen.
Ik heb natuurlijk wel aandachtspunten, zoals dat ik niet zo goed tegen werkdruk kan en dat mij maar één taak tegelijk moet worden aangeboden maar dat zal als ambtenaar toch geen problemen moeten opleveren.
Ik hoop dat deze brief aanleiding is voor u om mij uit te nodigen voor een oriënterend gesprek.
Met vriendelijke groet,
Aspergermama
Onwetendheid over psychosegevoeligheid
Zoals elke avond, was ik afgelopen woensdagavond het nieuws aan het kijken. Toen kwam de zaak van de steekpartij op de Keizersgracht in het nieuws. Stefano P. de verdachte van de steekpartij zou tijdens de misdaad naar eigen zeggen een psychose hebben gehad, en onder invloed van stemmen architect Marcel van der Schalk hebben neergestoken. Knarsetandend zat ik te kijken. Of Stefano P. nou een psychose heeft gehad of niet, mensen met psychosegevoeligheid komen zo wel weer slecht in het nieuws en dit leidt weer tot stigma.
Het is een vooroordeel dat mensen met een psychose altijd gevaarlijk zouden zijn. Het is juist het omgekeerde. Mensen met een psychose zijn drie zo vaak slachtoffer van geweld dan anderen. Minder dan vijf procent van de geweldsdelicten wordt gepleegd door iemand met een psychose.
Mensen denken nog vaak dat bij schizofrenie sprake is van een gespleten persoonlijkheid. Dit is niet het geval. Dit komt komt het woord schizofrenie in het Grieks “gespleten geest” betekent. Meerdere persoonlijkheden is echter wel het geval bij een dissociatieve persoonlijkheidsstoornis (Dis).
Het leven is niet voorbij als je de diagnose schizofrenie (psychosegevoeligheid) krijgt. Met behulp van medicatie en een goede dagstructuur gaat het heel erg goed. Daarnaast heb ik een heel goed crisissignaleringsplan, dus als het niet goed gaat met me, kan ik dat op tijd signaleren en meteen ingrijpen. Ik kan zeggen dat ik al een heel eind ben met mijn herstel.
Mensen met psychosegevoeligheid hebben zoveel kwaliteiten en talenten. Ze zijn vaak heel creatief, en de laatste tijd worden er steeds meer mensen ervaringsdeskundige. Iets wat ik heel erg toejuich. Want hoe goed een reguliere hulpverlener ook is, hij/zij weet nooit hoe hoe het is om een psychose gehad te hebben.
Na de vakantie ga ik de cursus “Werken Met Eigen Ervaring” volgen. Dit als opstapje om daarna de opleiding “Howie The Harp” te gaan volgen. Dit is een opleiding tot ervaringsdeskundige.
Als afsluiting nog een filmpje over de onwetendheid van mensen over psychose en schizofrenie.
[vimeo 41420647 w=640 h=360]
De zorgboerderij
Najaar 2015
De dagen strekken zich uit. Seconden worden minuten, minuten worden uren en uren worden dagen… Doordat ik niets te doen heb, nemen mijn psychotische klachten toe. Ze worden zo erg dat een opname onvermijdelijk is.
Tijdens de opname wordt mijn dagbesteding eens flink onder de loep genomen. We zijn het er allemaal over eens dat die wel uitgebreid mag worden. Ik ga met het RIBW kijken wat de mogelijkheden zijn. Al snel komen we uit op de zorgboerderij omdat ik graag met dieren werk.
Ik ga met ontslag met als voorwaarde dat ik 4 dagdelen (2 hele dagen) op de zorgboerderij ga werken. 9 december begin ik. Het is koud en er staat veel wind. Omdat ik nog niet wat de werkzaamheden zijn, loop ik mee met werkcoach E. Één van de werkzaamheden is het opdekken van de koeienbedden in de melkstal. Ik heb dan toch even wat schrik omdat ik dan pas besef hoe groot een koe eigenlijk is. Dat valt normaal niet op als je met de auto over de snelweg rijdt langs de weilanden waar koeien staan te grazen….
Voorjaar 2016
Ik werk nu een half jaar op de zorgboerderij en dat doe ik met veel plezier. Ik weet nu precies wat de werkzaamheden zijn en wat ik moet doen. De boerderij heeft me ook veel gebracht. Sowieso dagbesteding. Maar ook sociale contacten met andere mensen die ook naar de boerderij toe komen. Ik heb ook leren angsten overwinnen. Zo ben ik terug de wei in gegaan nadat ik achterna ben gezeten door een stel koeien… Ik heb ook mooie dingen gezien, zoals de geboorte van een kalfje en het “stoten” van een kalf in de buik van een koe.
Ik ben blij dat er zoiets is als de zorgboerderij. Je kunt er jezelf zijn en op je eigen tempo werken. Iedereen wordt geaccepteerd zoals hij of zij is. Ik vind het heerlijk om in de buitenlucht te werken en met dieren maar ook met mensen bezig te zijn.
Ik heb ook gezien met hoeveel passie de eigenaren P. en M. de zorgboerderij runnen, en met hoeveel plezier werkcoach E. het project begeleidt. Daar wil ik ze dan ook graag voor bedanken!
Veerkracht en stabiliteit
Geschreven op 9 februari 2014
Therapeutisch
Geschreven op 26 januari 2014
Ervaringsdeskundige
Geschreven op 18 januari 2014
Wachten
Geschreven op 11 januari 2014