Er is inmiddels al ruim twee jaar voorbij gegaan dat ik een blog heb geschreven. Waarom? Geen idee… Het is niet dat ik niets heb meegemaakt in die twee jaar. Ben inmiddels verhuisd van Waalwijk naar Den Bosch. Van redelijk zelfstandig wonen naar het wonen op een beschermde woongroep met vijftien mensen. En geloof mij, met zoveel mensen is het nooit saai in huis. Heb mensen zien komen en mensen zien gaan. Heb gelachen en gehuild, mooie gesprekken gehad met de begeleiding en medebewoners, maar ze ook wel eens vervloekt… Maar één ding is zeker, ik hoef mij nooit eenzaam te voelen want ik heb altijd mensen om mij heen.
Ik woon nu zo’n anderhalf jaar op de woongroep en heb in die tijd al veel meegemaakt. In zo’n grote groep kun je niet ontkomen dat er wel eens ruzie is. Nou kun je dat “wel eens” wel vervangen door “vaak”… Meestal loopt het wel af met een sisser maar ik heb wel eens gehad dat er asbakken of appels in de ronde vlogen…
Nu met de coronacrisis is het wel een uitdaging om op een woongroep te wonen. Er zijn strenge regels. We hebben drie huiskamers. Op twee huiskamers wonen elk vier mensen, en op de andere huiskamer wonen zeven mensen. Iedereen moet op zijn of haar huiskamer blijven. Hier wordt heel strikt op gehandhaafd. In de eerste coronagolf werd bij ons ook elke dag de temperatuur opgemeten. Zodra iemand niet lekker is en/of koorts heeft, wordt er gelijk getest. Zo ben ik zelf al twee keer getest. We mogen niet meer in de keuken komen. Bezoek mag alleen in de salon (algemene ruimte) met mondkapje op of buiten.
Ik heb ook vriendschappen gesloten. De meest bijzondere is toch wel met A. Vanaf dag één, dat ik op de woongroep kwam wonen, trokken we naar elkaar toe.We hebben veel met elkaar meegemaakt. Gelachen en gehuild, de begeleiding vervloekt, maar ook, regelmatig een terrasje gepikt voordat Covid 19 roet in het eten kwam gooien. We wonen in de binnenstad, dus in principe terrasjes zat. Omdat A. op een andere huiskamer woont, kunnen we niet meer samen tv kijken, dus moeten we vaak buiten afspreken, dus hebben we al heel wat sigaretten gerookt. Soms kijk ik stiekem bij haar op de woonkamer tv. Heel soms knijpt de begeleiding een oogje toe, maar meestal word ik weggestuurd. Nu gaat A. verhuizen en zelfstandiger wonen. Voor haar fijn natuurlijk, maar voor mij jammer. Ik zal haar gaan missen!
Ik woon voorlopig nog wel op de woongroep. Onlangs is mijn indicatie nog verlengd. Ik zit voorlopig nog wel goed. Ik zie nog steeds groei in mijn persoonlijke ontwikkeling. Ik stel mijn doelen niet te hoog. Ik heb meestal één keer in de week een gesprek met mijn persoonlijk begeleider. Dan bespreken we wat ik heb meegemaakt en aan welke doelen ik werk. Ik heb ook een begeleidingsplan waar dat allemaal in staat. Zo blijf ik in ontwikkeling.