Het is stil in huis. Oorverdovend… Zo stil dat het bijna zeer aan je oren gaat doen. Gelukkig heb ik nog een valkparkietje dat af en toe fluit, en een hond die blaft als de bel gaat, anders was ik helemaal gek geworden van de stilte.
Ik mis het geluid van kinderstemmen in mijn huis. Spelende kinderen, lieve kinderen, stoute kinderen, enthousiaste kinderen en ga zo maar door. Ik mis mijn kinderen ontzettend. Ik mis de meest eenvoudige dingen, zoals samen tv kijken of een spelletje doen. Of zelfs gewoon maar een kind naar bed brengen.
E. zie ik één keer in de week op woensdagmiddag en T. zie ik af en toe in het weekend. Het liefst had ik ze 24 uur per dag en 7 dagen in de week bij me gehad, maar dat gaat helaas niet meer. Ik voel me hier heel erg schuldig over. Dat ik als moeder er niet 24 uur per dag voor mijn kinderen kan zijn. Ik voel me schuldig dat mijn kinderen problemen hebben ontwikkeld doordat ik in het verleden zo vaak opgenomen ben geweest. Ik heb er niet voor gekozen, en kon er niks aan doen, maar toch…
Gelukkig zijn mijn kinderen goed terecht gekomen. T. woont in een woongroep en E. in een pleeggezin, maar ik zou zo graag eens spontaan een knuffel komen geven. Ze laten weten dat ik altijd aan ze denk en dat ze mijn hart zitten.
Lieve T.en E., mama houdt van jullie!!!
