Moederliefde

Ik ben moeder. Moeder van twee kinderen. Dat ze over het algemeen niet bij mij wonen maakt mij niet een mindere moeder. Zo heb ik er niet altijd over gedacht en soms denk ik er nog steeds anders over maar ik heb het geaccepteerd. Dat is niet zomaar gegaan, maar een proces van ruim twee jaar geweest. In die twee jaar zijn er periodes geweest dat ik mijn kinderen helemaal niet mocht zien, alleen maar een keer in de week mocht bellen. Nu, na ruim twee jaar, zijn we op het punt dat mijn kinderen om het weekend bij mij mogen zijn.

Moeder zijn met een psychische kwetsbaarheid, het kan in principe elke moeder overkomen maar het is eigenlijk nog ’taboe’ in onze maatschappij. Toen ik nog met mijn ex-man en mijn kinderen woonde en ik de kinderen bracht en haalde van school, voelde ik de roddels van de andere moeders in mijn rug. Bijna niemand durfde aan mij te vragen hoe het met mij was, terwijl ze dat wel aan mijn ex-man vroegen. Misschien dachten ze dat ik na een psychose mijn vermogen om te spreken had verloren?

Ik snap dat niet alle moeders met een psychische kwetsbaarheid voor hun kinderen kunnen zorgen, maar er zijn er heel veel die dat wel kunnen. En dan misschien niet ‘fulltime” maar een paar dagen per week, of een weekend. Kinderen vinden het heerlijk als hun moeder er voor hun is, liever een weekend qualitytime, dan een hele week op hun tenen te moeten lopen.

Tegenwoordig woon ik in een omgeving die veel begripvoller is. Iedereen in de flat waar ik woon, heeft wel iets op psychiatrisch gebied, maar op een of andere manier maakt het de mensen ook toleranter. Van stigmatisering is geen sprake.

Ik ben blij dat ik moeder ben. Dat ik ze niet 24 uur, 7 dagen per week bij me kan hebben, heb ik geaccepteerd. Ik ben moeder van de twee mooiste en liefste kinderen van de hele wereld!