Het is druilerig weer buiten. In mijn hoofd is het al net zo druilerig. Ik sta op de bus te wachten. Het is nog donker en de gure wind verkilt mij tot op het bot. Als ik de bus instap, slaat de klamheid van natte jassen en tassen mij tegemoet. Het is zo druk dat er geen zitplaats is, en we opeengepakt staan als haringen in een ton. De stemmen in mijn hoofd die zich normaal gesproken op de achtergrond houden, nemen toe. Ik probeer ze te negeren en niet in paniek te raken, maar dat is moeilijk omdat mensen te dicht op mij staan. Hoe langer de busrit duurt, hoe meer de stemmen toenemen. Als ik op plaats van bestemming ben, ben ik al totaal overprikkeld, terwijl mijn werkdag nog moet beginnen.
Als ik eenmaal last heb van stemmen, zijn ze bijzonder hardnekkig en gaan ze niet zomaar weg. Als ik op mijn werkplek ben, is het niet duidelijk wat mijn taken zijn. Onduidelijkheid is voor mij ook een trigger waar de stemmen door gevoed worden. Er blijkt niet veel meer te doen te zijn dan inpakwerk. Ik vind het niet erg om af en toe inpakwerk te doen, maar de laatste tijd is er niets anders te doen. Ik ben gebaat bij zoveel mogelijk afleiding, maar dit werk biedt mij nauwelijks afleiding. Ik hoef er namelijk niet bij na te denken. Ik ga dozen vouwen. Na vier dozen zijn de stemmen in mijn hoofd zo erg aanwezig, dat ik mijn werk neerleg en op en neer ga lopen door de werkhal. Alle prikkels komen zo hard binnen. De radio die aan staat, de zaagmachine, de regen die keihard op het dak valt… De tijd kruipt langzaam voort, en ik ben blij wanneer het pauze is en ik even naar buiten kan om een sigaret te roken. Na de pauze weer dozen vouwen, maar door het eentonige werk, heb ik teveel tijd om na te denken en dat in combinatie met de stemmen maakt dat mijn hersenen overuren maken. Ik ben blij wanneer het kwart over twaalf is.
Na mijn werk in de ochtend, heb ik in de middag nog de cursus Werken Met Eigen Ervaring (WMEE). Ik ga er al met een vol hoofd en totaal overprikkeld naar toe. Niet echt een ideale situatie om in een cursus te gaan zitten, maar ik doe deze cursus zo graag en vind het zo interessant, dat ik het er graag voor over heb. We maken een rondje en ik vertel dat ik er niet zo goed bij zit. Het mooie aan deze cursus is, dat dat er ook mag zijn. Je hoeft je niet altijd tip top in orde te voelen. Je bent met ervaringsdeskundigheid bezig, dus ook met je eigen herstel, en daar hoort ook bij dat je weet waar je knel- en aandachtspunten liggen. Ondanks de stemmen in mijn hoofd kan ik me toch redelijk goed op de les focussen die middag. Ik heb mij inmiddels opgegeven voor de opleiding Howie the Harp (opleiding tot ervaringsdeskundige) volgend jaar. 19 januari heb ik de eerste informatiebijeenkomst.
Als ik weer met de bus terug moet naar huis is het weer nog steeds druilerig. Ik reis weer in de spits wat dus betekent dat het erg druk is in de bus. Maar in tegenstelling tot vanochtend heb ik een zitplaats kunnen bemachtigen. Ondanks dat ik last heb van stemmen, ga ik toch met een goed gevoel naar huis, want ik heb het toch maar goed volgehouden vandaag. En elke keer dat ik het openbaar vervoer trotseer in de spits, en het lukt, geef ik mezelf een schouderklopje!