Lieve T,
Ik kan me het me nog als de dag van gisteren herinneren wanneer je bent geboren, nu ruim tien jaar geleden. Zo nieuwsgierig naar de wereld dat je besloot om vier weken eerder geboren te worden. Je werd op mijn buik gelegd en op dat moment werd ik overspoeld door zoveel liefde voor jou, dat valt niet uit te leggen, en dat gevoel is nooit meer weggegaan.
De eerste maanden van je leven huilde je veel. Achteraf bleek dat je waarschijnlijk de veiligheid en de geborgenheid van de baarmoeder miste. Iets wat heel makkelijk op te lossen was door je in te bakeren. Je stopte met huilen en werd een hele tevreden baby.
Je was motorisch misschien niet één van de snelste, maar met praten was je er wel al vroeg bij. Toen je anderhalf was, was je helemaal gek op auto’s. Je kende alle automerken uit je hoofd, kende alle logo’s en herkende ze al van een grote afstand.
Toen je bijna twee jaar was, werd je zusje geboren. Jij ging toen voor het eerst naar de peuterspeelzaal en dat vond je helemaal geweldig.
Toen je zusje een jaar was, werd ik ziek. Ik hield, en houd ontzettend veel van jou maar ik kon op dat moment even niet voor jou zorgen. Ik werd opgenomen. In de loop der jaren zijn er meerdere periodes geweest dat ik opgenomen moest worden en dat ik er niet voor je kon zijn, zoals een normale moeder er voor haar kind kon zijn. Ik weet hoeveel impact dat op je heeft gehad en dat je onder andere daardoor een hechtingsstoornis hebt ontwikkeld. Anderhalf jaar geleden heb ik daarom de moeilijkste beslissing genomen ooit, ik ben bij het RIBW gaan wonen om jou en je zusje een stabiele thuissituatie te geven.
Deze week is echter gebleken dat een stabiele thuissituatie alleen niet genoeg is voor jou. Mijn hart bloedt. Allerlei gevoelens gaan door mij heen, maar de schuldgevoelens overheersen. Lieve T, sorry dat ik jou niet heb kunnen geven wat je nodig had. Vergeet alleen niet dat ik zielsveel van je hou!
Lieve eliane, aan sommige situaties kun je helemaal niets doen, ook al kan ik me een klein beetje indenken dat jij je schuldig voelt maar echt…je kan er niks aan doen. Jij was niet in staat en had zelf hulp nodig! Je hebt dit super mooi verwoord en wie weet kun je t dit wel eens laten lezen.. ik twijfel niet aan de liefde voor je zoon
Dankjewel Suus!
Meid ik weet dat je zielsveel om je kinderen geeft!
En dat je er alles aan heb gedaan om je kinderen gelukkig te zien
Ik denk aan …..
Dankjewel Marjolein!
Je bent niet de enige! Ook ik zit in een zelfde soort situatie en weet hoe het voelt.. En vooral: dat machteloosheid omdat je iets niet kunt, NIKS te maken heeft met niet willen! Iets wat de “buitenwereld” maar niet kan/wil begrijpen helaas.
Och meis toch! Een hele dikke knuffel voor jou! 😘 Ik ken je nog niet zo heel erg goed, maar jouw liefde voor je kinderen is er zonder twijfel. Dat blijkt alleen al uit jouw blog! Wat heb je moeilijke beslissing moeten nemen. Beslissing waarin iedere moeder er nooit hoeft voor te staan. Maar wat heb je het goed gedaan, door voor het welzijn van je kinderen te kiezen en ook voor jou….hoe moeilijk ook, maar het beste wat je kon doen. dat maakt jou ook een goede moeder. Je hebt je kinderen gegeven wat je kon. Een schuldgevoel kan ik me voorstellen, maar je kon niet anders en dat je dan toch, hoe moeilijk ook, voor het beste voor jou en je kinderen gaat, dat maakt jou een top vrouw! Lieve meid, heel veel sterkte en een hele dikke knuffel voor jou! 😘 ❤
Bedankt voor je lieve reactie Anouk!
ook ik heb te maken met mijn dochters die mij meegemaakt hebben in een mindere periode waar ze nu last van hebben. Ik hoop dat ik nu de juiste manier weet om hier mee om te gaan. Doe je zelf niet te kort en probeer nu iets te betekenen wat in je mogelijkheid zit. groet Allart
Lieve Eliane. Ik heb het hele verhaal met de tranen in mijn ogen zitten lezen. Zo ongelooflijk ontroerend en hartverscheurend. Weet alsjeblieft dat het echt niet aan jou ligt. Ik heb je altijd gekend als een heel mooi mens. Iemand met een rugzakje, maar bagage hebben we allemaal wel. Ik weet gewoon héél zeker dat je echt alles hebt gegeven wat je in je hebt om je zoon het best mogelijke leven te geven.
Wat me echt enorm raakte was de volledige onvoorwaardelijke liefde waarmee je over hem schrijft en je tot hem richt in dit blog. Je kunt als voorbeeld dienen voor al die moeders die helemaal niets om hun kinderen geven. Een heel dikke knuffel van mij
Ook bij mij waren moeilijke beslissing niet genoeg, maar het belangrijkste is dat je zielsveel van je kinderen houdt en dat ook regelmatig laat merken.
Eliane, wat beschrijf je dit mooi. Ik heb je gisteren pas leren kennen en ben nu je verschillende blogs aan het lezen. Er gaat veel liefde en ook veel kracht van je verhalen uit. Liefde voor je kinderen, je zelf en kracht om het leven maar altijd weer op te pakken en te leven op de manier die goed is voor jou.
Dank dat ik je heb mogen ontmoeten.
Nills van Gemert.
Eliane, diep respect voor jou als persoon, je doorzettingsvermogen en kracht!
Zo mooi hoe je het verwoord en zo knap dat je hier zo open over schrijft.
Ik vind het fijn dat ik je heb mogen leren kennen en een stukje mag bijdragen aan jouw proces!