De rillingen lopen over mijn lijf. Ik word continu in de gaten gehouden. Ik durf niet naar buiten, voel me niet veilig, zelfs niet in mijn eigen huis… Jeugdzorg achtervolgt mij. Ze liggen op de loer buiten in de bosjes, maar ze hebben ook camera’s opgehangen in mijn huis… Ze houden mij nauwlettend in de gaten, en elke beweging van mij wordt vastgelegd.
Schimmen dansen op de muur. Ze willen mij pakken. Ik ben doodsbang. Het liefst lig ik de hele dag in bed met het dekbed over mij heen. Dan zijn er nog de stemmen… De stemmen in mijn hoofd die mij constant naar beneden halen en opdrachten geven. Ik moet afleiding zoeken. Ik zet de tv aan. Geen goed idee. Ik krijg boodschappen door die alleen voor mij bedoeld zijn.
Ik weet niet hoe lang ik dit nog volhoud. Heb regelmatig contact met de begeleiding en het FACT team van de GGZ. Ik ben zo uitgeput en wil dit niet zolanger. Er wordt een intake geregeld bij het Centrum voor Veerkracht en Stabiliteit (CVS) in Breda. Niet alleen om mijn psychose onder bedwang te krijgen, maar ook voor eens goed diagnostisch onderzoek.
Ik moet daar wel zelf naartoe. Dat betekent een busreis van al gauw een uur of twee. In de bus verergeren mijn klachten, de stemmen nemen toe, maar ik zet door. Helemaal uitgeput kom ik bij CVS aan. Ik krijg een intakegesprek waarbij ik doelen stel die ik tijdens de opname wil bereiken. Op dat moment kan ik niet veel meer zeggen dan dat ik van de stemmen af wil in mijn hoofd en dat ik rust wil. Ik ben bang, zo verschrikkelijk bang…
Ik word ingedeeld in een programma, in mijn geval “Op Eigen Kracht” Samen met een verpleegkundige kijk ik welke blokken ik het beste kan gaan volgen. De volgende dag begin ik al met het volgen van de blokken. Ik merk dat ik de blokken maar kort kan volhouden, dan nemen de stemmen in mijn hoofd de boel al over. Psycho Motorische Therapie (PMT) wordt in de gymzaal gegeven. Daar zie ik weer camera’s hangen dus ik vlucht weg…
Ik heb intussen ook gesprekken met de psychiater (in opleiding). Ik breng samen met hem heel mijn leven in kaart. Ik vertel hem dat ik hier in de gymzaal ook camera’s zie hangen. Hij loopt met mij naar de gymzaal en vraagt aan mij aan te wijzen waar ik ze zie hangen. Ik vertel heel mijn levensverhaal en waar ik allemaal tegenaan ben gelopen in de hulpverlening. Hij vermoedt, weet eigenlijk bijna zeker, dat ik schizofrenie heb, maar omdat ik de eerste zal zijn in zijn carrière als psychiater die hij gaat diagnosticeren met schizofrenie, moet hij eerst overleggen met de hoofdpsychiater. Ik ben erbij als hij overlegt, er is geen twijfel over mogelijk, ik word gediagnosticeerd met schizofrenie van het paranoïde type. Daarnaast blijft de diagnose Asperger gewoon staan.
Nu ik de diagnose heb, kunnen we gericht medicatie gaan inzetten. Ik gebruikte al antipsychotica maar dat had duidelijk niet het gewenste effect. Ik begin met Clozapine (Leponex). Dat wordt langzaam opgebouwd. Na een week of twee zou ik verschil moeten gaan merken. Gebruik van Clozapine betekent ook dat ik 18 weken lang elke week moet laten bloedprikken. Clozapine kan namelijk de aanmaak van witte bloedlichaampjes remmen.
In de loop van de weken volg ik het programma. Ik heb veel baat bij de structuur. De Clozapine wordt telkens een beetje opgebouwd en elke week wordt mijn bloedspiegel geprikt. En inderdaad, na een paar weken merk ik verschil. Het is alsof er een waas om mij heen wordt opgelost. Ik kan de waanideeën die ik had van mij afschudden. De stemmen verdwijnen naar de achtergrond. Ik kan de blokken steeds langer volhouden.
Als de bloedspiegel goed is, mag ik naar huis. Ik heb veel geleerd tijdens deze opname. En het is eerste opname waar ik mezelf echt begrepen voelde. Nu is het tijd om wat ik geleerd heb, thuis toe te gaan passen. Ik heb er alle vertrouwen in!